2000 rok p.n.e. Zaćmienia są obserwowane, opisywane i przepowiadane przez Chińczyków, później (około 600 roku p.n.e.) przez Greków.

350 rok p.n.e. Theofrast z Aten , jeden z uczniów Arystotelesa obserwuje plamy słoneczne gołym okiem.

280 rok p.n.e. Arystarch z Samos sugerując, że Ziemia podróżuje wokół Słońca  wylicza przybliżoną odległość Słońce-Ziemia na 8 mln km.

190-125 lata p.n.e. Hipparkos wyjaśnia ruchy Księżyca i Słońca za pomocą epicykli. Ziemia w tej teorii jest centrum wszechświata.

23 rok p.n.e. Plamy słoneczne są obserwowane systematycznie przez Chińczyków.

140 rok n.e. Ptolemeusz publikuje tabele pozycji planet, oraz twierdzi że Słońce porusza się wokół Ziemi. To twierdzenie będzie się utrzymywało przez następne 1400 lat.

1530 rok Kopernik sugeruje że sześć znanych planet krąży wokół Słońca po okręgach.

1609 rok Kepler używa obserwacji Marsa przeprowadzonych przez Tyho Brahe'go do sformułowania praw opisujących ruchy planet. Oblicza odległość Słońce-Ziemia na 22.5 mln km.

1610 rok O odkryciu plam słonecznych w Europie zapomniano, ponownie obserwuje je Galileo przez zbudowaną przez siebie lunetę.

1666 rok Newton formułuje prawo grawitacji i za pomocą niego tłumaczy ruchy planet wokół Słońca.

1770 rok Euler oblicza poprawną odległość Słońce-Ziemia równą 149 mln km.

1814 rok Fraunhofer odkrywa 547 linii w widmie słonecznym.

1836 rok Zaczynają się systematyczne badania zaćmień słonecznych.

1842 rok Podczas zaćmienia w tym roku ponownie odkryte zostają protuberancje. Wcześniejsze informacje na ten temat znaleziono w rosyjskich kronikach średniowiecznych. Obserwowana jest też chromosfera i korona.

1843 rok Schwabe ogłasza teorię że Słońce posiada tzw. cykl 11-letni aktywności. Swoje rozważania opiera na podstawie występowaniu plam słonecznych.

1851 rok Korona zostaje sfotografowana po raz pierwszy podczas zaćmienia.. Jest widoczna jako słabe halo wokół Słońca.

1852 rok Sabine, Wolf i Gautier znajdują związek pomiędzy występowaniem dużych plam słonecznych, a burzami magnetycznymi na Ziemi.